Alleen met je verdriet?
Mevrouw vertelt. Ik ben niet echt een prater. Soms heb ik van die momenten dat ik denk “bah, het hoeft even niet”. Vermoeid, leeg van binnen. Iedereen weet dat ik erg ziek ben. Maar toen zei mijn beste vriendin, we gaan naar buiten. En daar had ik behoefte aan. Het raakte mij op het goede moment.
Het verlammend stilzitten werd een korte wandeling en op een bakje rusten. Daar kwamen de tranen en de woorden. Dan merk je dat het voor de ander ook moeilijk is. Je danst om elkaar heen om maar niet op elkaars tenen te trappen.
Dus probeer ik nu elke week iets te doen, af te spreken zodat ik thuis of buitenhuis een mooi moment beleef om op terug te kijken. En mijn gesprekken zijn kleine diamantjes geworden. Terugkijken heeft geen zin, maar wat ben ik blij dat ik die stap heb gezet.
Je eigen hart waarin je gevoelens, herinneringen en gedachten leven, wees niet bevreesd te delen! Je krijgt er veel voor terug. Ik gun het iedereen zo! Geen stil verdriet of verborgen eenzaamheid. Aan wie denk jij? Doe er iets mee.
Inspiratiebron: Dit was nummer 3 uit De top 5 uit het boek “als ik het leven over mocht doen” van Bronnie Ware.
Hieronder de top 5:
- Had ik maar de moed gehad om een leven te leiden waar ik trouw was aan mijzelf i.p.v. te voldoen aan de verwachtingen van anderen.
- Had ik maar minder gewerkt.
- Had ik maar de moed gehad om mijn gevoelens te uiten.
- Was ik mijn vrienden maar niet uit het oog verloren.
- Had ik mijzelf maar wat meer geluk gegund.
