Was ik mijn vrienden maar niet uit het oog verloren…
Was ik mijn vrienden maar niet uit het oog verloren.
Als de horizon dichter bij komt, wordt je wereld dan kleiner? Vinden mensen het eng dat je ziek bent of dat je binnenkort afscheid moet nemen?
Inspiratie vanuit ervaring:
Mevrouw gaf aan voor haar ziekte een groot netwerk en volle agenda te hebben. Maar zocht naar een manier om iedereen te informeren over haar behandelingen, ziekteproces en haar leven. ‘Als je dan een keer op de bank of in de tuin zit, heb je niet direct zin weer een telefoon gesprek te moeten voeren’.
Dus verstuurde zij een email levensnieuwsbrief. Welke vorm en woorden te kiezen en hoe zou erop gereageerd worden. Schrijven was haar niet vreemd maar nu over zichzelf – erg spannend. Maar na het versturen van de 1e nieuwsbrief ontving zij veel reacties per email maar ook kaarten en bloemen.
‘Ik was bang dat er nu geen echt/face to face contact meer zou zijn. Maar de club vrienden dichtbij bleven komen en bellen. Fijn dat ik toch met iedereen kon blijven communiceren’.
Mooi dat zij haar vorm van communiceren had gevonden. Een mooie mix van de digitale wereld en aandacht real life.
En dat is wat ik iedereen wens die met een ziekte of naderend afscheid van een dierbare wordt geconfronteerd. Blijf in contact met elkaar. Ik realiseer mij dat het best spannend is om contact op te nemen met iemand die ziek is of zich in de laatste weken/dagen van het leven bevind. Maar een emailbericht, kaartje per post, een beetje aandacht is een kleine moeite, maar kan veel betekenen.
Wie stuur jij een kaartje?
Inspiratiebron: Dit was nummer 3 uit De top 5 uit het boek “als ik het leven over mocht doen” van Bronnie Ware.
Hieronder de top 5:
- Had ik maar de moed gehad om een leven te leiden waar ik trouw was aan mijzelf i.p.v. te voldoen aan de verwachtingen van anderen.
- Had ik maar minder gewerkt.
- Had ik maar de moed gehad om mijn gevoelens te uiten.
- Was ik mijn vrienden maar niet uit het oog verloren.
- Had ik mijzelf maar wat meer geluk gegund.
